Stare serce do głowy wniosło stare spojrzenie,
Przyniosło na ręce,to stare serce pryzmat seledynowo-bursztynowy,
I teraz smutne jest jej wejrzenie,wizja jej świata bywa ponura
Serce wciąż stare pobija płomieniem,głowa wciąż za mała by zmieścić
wspomnienia i nadzieje;a oczy zbyt wyblakłe by przez nie pojąć
A przeto pozornie nic się nie dzieje,serce tak płonie jak ma
Twarz tak obojętna jak zwykle dla ludzi
A w ramionach tak niepojętna...tęsknota
Czy boleje czy nie boleje ze stoickim na twarzy spokojem
pomija każdy swe zniewolenie w dziwnym XXI wieku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz